sunnudagur, ágúst 12, 2007
Ég fór í kjól í dag; það er nú einu sinni sunnudagur! Ég er nefnilega svo voða sjaldan í kjól að þetta er í frásögu færandi. Eftir hádegið þurfti ég að skreppa í búðina (enn í kjólnum!) og þegar pokaburðarstrákurinn skokkaði við hlið mér út að bílnum horfir hann rannsakandi á mig og spurði: "Varstu að koma úr kirkju?" ÚR KIRKJU? "Já þú ert svo fín" svarar snáðinn og bætir svo við: "Þú ferð í kirkju, er það ekki?" Mér vafðist nú ögn tunga um tönn, en tókst samt að koma til skila að ég færi stundum í kirkju, en ekki á hverjum sunnudegi. Áður en yfir lauk hafði drengurinn yfirheyrt mig um, ekki aðeins mína kirkjusókn, heldur líka fjölskyldu minnar. Hann var ekki allskostar ánægður með svörin, þrátt fyrir að ég smyrði aðeins á staðreyndir! En þetta rifjaði upp fyrir mér annað ekki ósvipað atvik sem gerðist fyrir löngu, löngu síðan. Þá bjó ég í Ólafsfirði (já, alveg satt!) og þurfti líka þar að skreppa í búðina. (Hét það ekki Valberg?) Ég var ekki klædd í þennan almenna einkennisbúning húsmæðra þar í bæ (lesist:joggingbuxur) og afgreiðsludaman spurði mig: "Varstu að koma frá lækninum?" Þar um slóðir klæddu konur sig uppá þegar farið var til læknisins! Já, sinn er siður í landi hverju!
En ég ætla að prófa moggabloggið (takk Sigrún mín fyrir ábendinguna, allt fer í klessu hjá mér prófa ég hitt), er búin að gera test og myndir fljúga þarna inn. Já, hann klikkar ekki Mogginn!
En mig langar ekki til að vera svona svakalega "official" eins og mér sýnist að þetta geti verið, svo að ég ætla að senda ykkur sem lesa bloggið mitt - og sem ég veit hverjir eru - slóðina svo þig getið lesið ef þið nennið. Ef einhverjir - sem ég ekki veit hverir eru - vilja komast inn, sendið mér mail á svava@nordic-lights.dk og ég slöngva slóðinni til baka. Ekki það að ég sé að skrifa einhver leyndarmál, en þetta er svolítið prívat. Finnst ykkur það ekki? KNUS í öll hús
En ég ætla að prófa moggabloggið (takk Sigrún mín fyrir ábendinguna, allt fer í klessu hjá mér prófa ég hitt), er búin að gera test og myndir fljúga þarna inn. Já, hann klikkar ekki Mogginn!
En mig langar ekki til að vera svona svakalega "official" eins og mér sýnist að þetta geti verið, svo að ég ætla að senda ykkur sem lesa bloggið mitt - og sem ég veit hverjir eru - slóðina svo þig getið lesið ef þið nennið. Ef einhverjir - sem ég ekki veit hverir eru - vilja komast inn, sendið mér mail á svava@nordic-lights.dk og ég slöngva slóðinni til baka. Ekki það að ég sé að skrifa einhver leyndarmál, en þetta er svolítið prívat. Finnst ykkur það ekki? KNUS í öll hús
laugardagur, ágúst 11, 2007
Ég er ógeðslega fúl núna!!! Mig langar svo að sýna ykkur svo margar myndir en það gengur ekki rass...!! Annað hvort er það blogspot sem er svona lélegt, eða þá að það er eitthvað að tölvunni hjá mér. Allavega hefur þetta ekki tekist núna í langan tíma og mér finnst það sko ekki gaman!
Var að skoða aðrar síður, var ekki parhrifin verð ég að segja. Á sumum er svo mikið af auglýsingum að maður sér varla hvað verið er að skrifa um, aðrar eru fullar af allskonar rugli og kjaftæði að mig langar ekki að vera hluti af því og enn aðrar eru svo rosalega "official". Kíkkaði á bloggið sem Mogginn er með, það er nú eins og 3/4 hlutat Íslendinga séu að blogga þar. Og allir með skoðun á öllu!
Veit svei mér ekki hvað ég á að gera. Er einhver með tillögu að góðri bloggsíðu?
föstudagur, ágúst 10, 2007
Alþjóðlegi Barnagrobbdagurinn 10 ágúst - The Childboast Day - er runnin upp!
Kæru foreldrar um heim allan - TIL HAMINGJU MEÐ DAGINN. Stemningin er allsstaðar gífurleg og hefur mikið hugmyndaflug verið í gangi síðustu mánuðina til að gera þennan dag eftirminnanlegan og einstakan. Sem dæmi þar um hafa 70 foreldrar á bernskuslóðum mínum ákveðið að bjóða til súpuáts á heimilum sínum þar sem gestum og gangandi er boðið að koma og hlusta á barnagrobbsögur og smakka á uppáhaldsspónamat barnanna á heimilinu, þe. fiskisúpu. Myndir af rjóðum barnakinnum, brosmildum foreldrum og tárvotum andlitum hlustenda verða - auk mynda frá fjölmörgum öðrum hátíðahöldum - eftir helgina lagðar inn á heimasíðu alþjóðasamtakanna (http://www.childboastboastboast.com/). Mikið álag hefur verið á heimasíðuna, 188.564 barnagrobbsögur voru skráðar síðast þegar ég skoðaði og ekkert lát er á. 214.844 elektrónísk barnagrobbkort hafa verið sent og ég hef ekki tölu á öllum þeim myndum sem nú þegar príða myndaalbúmíð. Hætta er á að vefsíðan springi, slíkt er álagið. En tilgangur dagins er nú orðin öllum ljós, þ.e. að minna alla foreldra á að grobba sig af börnunum sínum.
Mér er bæði ljúft og skylt að grobba mig af mínum börnum þeim Ara Theodór og Guðbjörgu.
Þetta er hann Ari minn, frumburðurinn sem er 38 ára glæsimenni, tveggja barna faðir og er útgerðarstjóri hjá Aker Seafood í Lofoten í Noregi.
Hann Ari er alveg svakalega duglegur, ósérhlífinn og samviskusamur, enda gengur honum afskaplega vel í því sem hann er að gera. Hann er frábær pabbi fyrir strákana sína þá Brynjar og Bjarka, eftir því sem ég fæ best séð er hann henni Katherine góður eiginmaður og mér er hann einstaklega góður sonur.
Mikið svakalega sem ég er grobbin af honum Ara!
Hér átti nú að koma mynd af henni Guðbjörgu minni, 27 ára bráðmyndarlegri ungri konu, en enn sem fyrr svíkst þetta h... bloggapparat um að downloada myndir. Verða að fara að skipta um fyrirtæki!
En hvað um það, hún Guðbjörg stendur í stórræðum þessa dagana, er nú virkur þátttakandi í Tískuvikunni í Kaupmannahöfn og undir eigin design -nafni: greykjalin. Hér má sjá kynningarsíðuna hennar á Messunni: http://www.cphvision.dk/html/company_info.asp?id=378
Og ekki nóg með að hún sé nú með eigin kynningarbás, heldur voru 5 stykki af fötunum hennar (sumarkollektionen 2008) valin til að vera með á stóru tískusýningunni sem haldin er í Øxnehallen daglega á meðan á messunni stendur. Ekkert smá flott hjá henni Guðbjörgu, enda er hún búin að leggja hart að sér til að ná þessum árangri. Hún er að gera rosalega fína hluti, fötin hennar eru smart, sérstök, kvenleg og skemmtileg. Fyrir utan hvað hún er kreatív og dugleg, er hún Guðbjörg mín einstaklega gott eintak af manneskju. Mikið svakalega sem ég er grobbin af henni!
Hvort á sinn hátt stuðla bæði börnin mín að betri heimi, bæði með því sem þau eru að fást við dagsdaglega og með því hreinlega að vera til sem þær manneskjur sem þau eru.
Mikið sem ég er sálum þeirra beggja þakklát fyrir að hafa valið mig sem mömmu sína í þessu lífi.
Ég óska ykkur öllum innilega til hamingju með daginn, njótið hans með börnunum ykkar.
þriðjudagur, ágúst 07, 2007
Það var voða erfitt að átta sig á veðurspánni á föstudaginn; einhver óljós hótun var um að angi af storminum sem var að fara framhjá myndi freta eitthvað á okkur, en það sem þetta var ekkert staðfest og bongóblíða í MoBay ákváðum við að keyra af stað uppí fjöllin. Þetta byrjaði líka allt voða vel, fínt veður og þurrt, en fljótlega fórum við að sjá dökk og þykk ský framundan. Við fikruðum okkur upp, upp og upp, smávegis niður aftur og svo upp, upp og upp! það var með ólíkindum hvað maður fór hátt upp! Vegirnir eru ekki góðir hérna - svo maður taki nú ekki dýpra í árinni - og sumstaðar alveg ferlegir! Og svo er afskaplega illa merkt, fullt af einhverjum troðningum og engin skilti voru sjáanleg.
Og það var ekki að spyrja að því; einhverstaðar tókst okkur að fara út af "þokkalega" veginum og inn á þvílíka troðninginn, örmjóan og hlykkjóttan, allt uppímóti og ekki bíl eða hús að sjá! Það var ekki viðlit að snúa við og allt í einu vorum við komin inn í þessi dökku og þykku ský sem við höfðum séð í fjarska.
ÞAÐ VARÐ BARA SNÖGGLEGA KOLVITLAUST VEÐUR!
Ofboðslega hvasst og rigning eins og hún getur orðið verst hér um slóðir. Það var sko gott að vera á kraftmiklum jeppa, þegar við læddumst á móti beljandanum og allt i einu lá tré þvert yfir veginn framundan. Mér leist nú ekki meira en svo á, en Sigfús sagði sallarólegur: "Þú keyrir bara yfir þetta" - sem ég og gerði og áfram héldum við. En þegar við komum að 15-20 metra bambustré sem hafði fallið þvert yfir veginn varð að grípa til annara ráða, það var sénslaust að keyra yfir það! Svo Sigfús vatt sér út og eftir smávegis átök tókst honum að beygja það þannig að ég gat keyrt framhjá. Það var náttúrulega ekki þurr þráður á honum eftir hetjuskapinn og ég var svo upptekin af að stíga bremsuna í botn á meðan á þessu stóð að ég steingleymdi að taka mynd! En eftir þetta var tiltölulega frí leið og ég var svosum voða fegin að þurfa ekki að mæta neinum bíl á þessari leið. Það hefði hreinlega ekki verið hægt.
Veðrið fór batnandi og eftir tæpa 5 tíma vorum við komin til Mandeville sem er í rúmlega 800 metra hæð. það tekur víst bara 2,5 tíma svona að öllu jöfnu eftir "hefðbundinni" leið, en við fengum líka ekstra upplifun og svakalega flott útsýni þegar rofaði til!
Í Mandeville vorum við búin að panta á bæjarins besta hóteli (samkvæmt upplýsingum af internetinu !) en komum inn á þvílíka ógeðslega staðinn. Þetta var verra en "austantjalds" hótelið sem ég gisti einu sinni á í Prag, skítugt og niðurnítt og við gátum ekki hugsað okkur að vera þarna. Fengum fyrir rest upplýsingar um annað hótel sem sýndi sig vera hinn ágætasti staður með tandurhreinni sundlaug, fitnesssal og þessum fína bar, þar sem brosandi kolsvört stúlka blandaði handa okkur þann sterkasta rompunch sem ég hef smakkað! En við vorum í þörf fyrir hann eftir daginn og nutum vel ;-)
Meiningin var að vera í Mandeville í tvær nætur en þarna var bara laust eina nótt. Einn dagur nægði líka alveg til að skoða Mandeville og nágrenni. Þarna er allt öðruvísi náttúra og mannlíf en við höfum séð áður hérna á Jamaica, afskaplega fallegt og vinalegt.
Ferlega ergilegt að mér tekst ekki að setja myndir inn á bloggið, er einhver sem getur sagt mér afhverju?
Við borðuðum "lunch" í Bloomfield Great House, fallegt og velviðhaldið hús sem stendur hátt í bænum. Þar var að hefjast brúðkauspsveisla og fólk streymdi í sínu fínasta pússi í veisluna þegar við komum. Þegar við fórum tveim tímum seinna, voru brúðhjónin enn ekki komin. Gestirnir virtust ekkert kippa sér upp við það, sátu bara rólegir í yfirskreyttum stólum og spjölluðu saman! Það er ekki svo naugið með tímasetningarnar hér um slóðir!
Eftir ferðina yfir fjöllin töldum við okkur fær í flestan sjó og ákváðum að keyra áleiðis að suðurströndinni, það yrði mest niður á móti núna! Það var nú ekki alveg rétt því landið er svo óskapelga hæðótt. Svo það var svolítið upp og niður áður en við komumst til Treasure Beach þar sem við vorum búin að redda okkur gistingu. "Treasure" þýðir víst fjársjóður eða dýrgripur, en í fljótu bragði var erfitt að sjá ástæðu nafnbótarinnar! Þetta var allt fremur primitívt og einhvernveginn voða afskekkt. En við höfðum rambað á bestu mögulegu gistinguna og það var alveg yndislegt þarna. Sunset Resort er lítið fjölskylduhótel sem liggur alveg niður við ströndina. Ströndin þarna er ólík öllum öðrum ströndum sem ég hef séð hérna, blanda af klettum og svörtum sandi og varla aðra að sjá en fiskimennina og fjölskyldur þeirra sem eru að hjálpa til við veiðina. Og veiðin maður; það sem við sáum þá koma í land með voru hálfgerðir gullfiskar, pínulitil allavega á litin kríli sem verið var að gera að. Varla einn munnbiti í hverjum. Það hefði ekki þótt merkileg máltíð í minni sveit! En þau voru alsæl með þetta virtist vera. Maður datt inn í svo mikil rólegheit þarna að við frestuðum heimför um einn dag og dúlluð okkur í þessu hæga tempói fram á mánudag þegar við svo keyrðum heim. Þá var komin Independence Day, þjóðhátíðardagur Jamaica og hvarvetna á leiðinni ríkti sannkölluð 17. júní stemming, söngur dans og strandpartý alla leiðina heim!
Við komum rétt við í Negril og skoðuðum Pirat´s Cave þar sem ofurhugarnir hoppa af klettunum 15 metra niður í sjó. Ekkert fyrir mig að prófa, en gaman að skoða. Verulega skemmtileg ferð, margt nýtt að skoða og bara ferlega ergilegt að geta ekki sýnt ykkur eitthvað af þessu á mynd! Það er svo margt fallegt og spennandi hérna á þessari eyju.
Hafið það sem best öllsömul, KNUS í öll hús.
Og það var ekki að spyrja að því; einhverstaðar tókst okkur að fara út af "þokkalega" veginum og inn á þvílíka troðninginn, örmjóan og hlykkjóttan, allt uppímóti og ekki bíl eða hús að sjá! Það var ekki viðlit að snúa við og allt í einu vorum við komin inn í þessi dökku og þykku ský sem við höfðum séð í fjarska.
ÞAÐ VARÐ BARA SNÖGGLEGA KOLVITLAUST VEÐUR!
Ofboðslega hvasst og rigning eins og hún getur orðið verst hér um slóðir. Það var sko gott að vera á kraftmiklum jeppa, þegar við læddumst á móti beljandanum og allt i einu lá tré þvert yfir veginn framundan. Mér leist nú ekki meira en svo á, en Sigfús sagði sallarólegur: "Þú keyrir bara yfir þetta" - sem ég og gerði og áfram héldum við. En þegar við komum að 15-20 metra bambustré sem hafði fallið þvert yfir veginn varð að grípa til annara ráða, það var sénslaust að keyra yfir það! Svo Sigfús vatt sér út og eftir smávegis átök tókst honum að beygja það þannig að ég gat keyrt framhjá. Það var náttúrulega ekki þurr þráður á honum eftir hetjuskapinn og ég var svo upptekin af að stíga bremsuna í botn á meðan á þessu stóð að ég steingleymdi að taka mynd! En eftir þetta var tiltölulega frí leið og ég var svosum voða fegin að þurfa ekki að mæta neinum bíl á þessari leið. Það hefði hreinlega ekki verið hægt.
Veðrið fór batnandi og eftir tæpa 5 tíma vorum við komin til Mandeville sem er í rúmlega 800 metra hæð. það tekur víst bara 2,5 tíma svona að öllu jöfnu eftir "hefðbundinni" leið, en við fengum líka ekstra upplifun og svakalega flott útsýni þegar rofaði til!
Í Mandeville vorum við búin að panta á bæjarins besta hóteli (samkvæmt upplýsingum af internetinu !) en komum inn á þvílíka ógeðslega staðinn. Þetta var verra en "austantjalds" hótelið sem ég gisti einu sinni á í Prag, skítugt og niðurnítt og við gátum ekki hugsað okkur að vera þarna. Fengum fyrir rest upplýsingar um annað hótel sem sýndi sig vera hinn ágætasti staður með tandurhreinni sundlaug, fitnesssal og þessum fína bar, þar sem brosandi kolsvört stúlka blandaði handa okkur þann sterkasta rompunch sem ég hef smakkað! En við vorum í þörf fyrir hann eftir daginn og nutum vel ;-)
Meiningin var að vera í Mandeville í tvær nætur en þarna var bara laust eina nótt. Einn dagur nægði líka alveg til að skoða Mandeville og nágrenni. Þarna er allt öðruvísi náttúra og mannlíf en við höfum séð áður hérna á Jamaica, afskaplega fallegt og vinalegt.
Ferlega ergilegt að mér tekst ekki að setja myndir inn á bloggið, er einhver sem getur sagt mér afhverju?
Við borðuðum "lunch" í Bloomfield Great House, fallegt og velviðhaldið hús sem stendur hátt í bænum. Þar var að hefjast brúðkauspsveisla og fólk streymdi í sínu fínasta pússi í veisluna þegar við komum. Þegar við fórum tveim tímum seinna, voru brúðhjónin enn ekki komin. Gestirnir virtust ekkert kippa sér upp við það, sátu bara rólegir í yfirskreyttum stólum og spjölluðu saman! Það er ekki svo naugið með tímasetningarnar hér um slóðir!
Eftir ferðina yfir fjöllin töldum við okkur fær í flestan sjó og ákváðum að keyra áleiðis að suðurströndinni, það yrði mest niður á móti núna! Það var nú ekki alveg rétt því landið er svo óskapelga hæðótt. Svo það var svolítið upp og niður áður en við komumst til Treasure Beach þar sem við vorum búin að redda okkur gistingu. "Treasure" þýðir víst fjársjóður eða dýrgripur, en í fljótu bragði var erfitt að sjá ástæðu nafnbótarinnar! Þetta var allt fremur primitívt og einhvernveginn voða afskekkt. En við höfðum rambað á bestu mögulegu gistinguna og það var alveg yndislegt þarna. Sunset Resort er lítið fjölskylduhótel sem liggur alveg niður við ströndina. Ströndin þarna er ólík öllum öðrum ströndum sem ég hef séð hérna, blanda af klettum og svörtum sandi og varla aðra að sjá en fiskimennina og fjölskyldur þeirra sem eru að hjálpa til við veiðina. Og veiðin maður; það sem við sáum þá koma í land með voru hálfgerðir gullfiskar, pínulitil allavega á litin kríli sem verið var að gera að. Varla einn munnbiti í hverjum. Það hefði ekki þótt merkileg máltíð í minni sveit! En þau voru alsæl með þetta virtist vera. Maður datt inn í svo mikil rólegheit þarna að við frestuðum heimför um einn dag og dúlluð okkur í þessu hæga tempói fram á mánudag þegar við svo keyrðum heim. Þá var komin Independence Day, þjóðhátíðardagur Jamaica og hvarvetna á leiðinni ríkti sannkölluð 17. júní stemming, söngur dans og strandpartý alla leiðina heim!
Við komum rétt við í Negril og skoðuðum Pirat´s Cave þar sem ofurhugarnir hoppa af klettunum 15 metra niður í sjó. Ekkert fyrir mig að prófa, en gaman að skoða. Verulega skemmtileg ferð, margt nýtt að skoða og bara ferlega ergilegt að geta ekki sýnt ykkur eitthvað af þessu á mynd! Það er svo margt fallegt og spennandi hérna á þessari eyju.
Hafið það sem best öllsömul, KNUS í öll hús.
fimmtudagur, ágúst 02, 2007
Ég var mætt fyrir allar aldir í "golfklúbbinn minn", þetta er voða fínt og snyrtilegt alltsaman þarna. Ég valdi fyrsta tímann hjá baróninum í morgun í þeirri von að mér yrði ekki eins agalega heitt við æfingarnar og andlitsroðinn yrði ekki eins ofboðslegur. En allt kom fyrir ekki, ég svitnaði svo svakalega að í einni sveiflunni hentust gleraugun af mér langt út á völl og í annað skipti flaug kylfan úr rennsveittum höndunum á mér, og svei mér ef hún fór ekki jafnlangt og ætlast var til að kúlan færi! Sem betur fer er þetta æfingarsvæði og engir "serious" golfleikarar þarna á ferðinni. Mér fannst þetta svo rosalega fyndið að ég ætlaði ekki að geta haldið áfram eftir þetta! Baróninn hló líka og það var nú gott. Hefur sjálfsagt lent í ýmsu gegnum árin. En að öðru leyti er ég ekki frá því að mér fari pínulítið fram, en fjári er þetta erfitt! Í dag náði ég þó að senda nokkrar kúlur í þá átt sem þær áttu að fara, en ég braut líka fullt af "plastnöglum" og spændi upp grasið á öllu æfingarsvæðinu! En það fór þó ekki eins ílla fyrir mér og henni Svönsu frænku sem fingurbrotnaði eins og kemur fram í commentinu hennar. Ja, hérna Svansa mín, reynduru þá ekkert aftur? Ég reyni að passa upp á puttana!
Við Sigfús vorum búin að ákveða að fara í helgarferð til Mandeville sem er bær upp í fjöllunum þar sem að sögn er voða fallegt og margt að skoða. Þetta er bærinn sem við ætluðum að heimsækja í fyrrasumar en urðum að hætta við vegna væntanlegrar yfirferðar fellibylsins Ernesto. Og það var eins og við manninn mælt; við rétt búin að bóka hótel og leggja plön þegar fréttist af "Tropical Depression" sem hefur myndast sunnar í Karabíska hafinu og er á hraðferð í átt að Mexíkó. Reiknað er með að hans verði verulega vart á Jamaica þegar hann þeysist framhjá. Þetta er náttúrulega ekki eðlilegt! Á okkur virkilega ekki að takast að komast til Mandeville? Við ætlum nú að sjá til, kannski hægir hann á sér og kannski breytir hann um stefnu. Afpöntum allavega ekki fyrr en í fyrramálið!
miðvikudagur, ágúst 01, 2007
Í dag var Emancipation Day á Jamaica. Þennan dag fyrir 173 árum síðan var þrælahaldi aflétt og jamaíkanskir þrælar fengu frelsi. Hugsið ykkur bara, það eru bara rétt tveir íslenskir mannsaldrar síðan. Og þvílík meðferð sem þetta vesalings fólk fékk af "eigendum" sínum. Þeir urðu nú sjaldnast 85 eða 86 ára, svo líklega er þetta a.m.k. fjórir þrælamannsaldrar. En mér er sama, það er ótrúlega stutt síðan. En þetta er lögboðinn frídagur, meira að segja Sigfús var í fríi í dag! Ég hef velt fyrir mér hvort Vivet sé komin af einhverjum þessa frjálsu þræla og fór voða fínt í að spyrja hana um uppruna hennar. En hún veit ekkert um forfeður sína, veit varla hvað afar hennar og ömmur hétu hvað þá meira. Hún virðist ekki heldur hafa mikinn áhuga á að grafast fyrir um það. Ég á eftir að finna út úr hvort þetta er svona almennt áhugaleysi hjá fólki hérna um fortíð sína, eða hvort það er bara Vivet sem er slétt sama um ræturnar sínar. Best að spyrja miss Evelin, hún er svo ræðin!
Við Sigfús skruppum á Dr. Cave Beach í dag og morruðum undir sólhlíf nokkra tíma. En ég fór nú samt og snorklaði og Brynjar og Bjarki hefðu haft gaman af að vera með, það var óvenju mikið af fiskum í öllum regnbogans litum á sundi rétt utan við ströndina. Þeir bræður gátu marað í hálfu kafi tímunum saman og horft á fiskana þarna! Á ströndinni var líka óvenju mikið af innfæddu fólki, þeir voru náttúrulega allir í fríi og kannski er þetta þeirra leið til að minnast frelsisdags forfeðra sinna. Þeir hafa örugglega aldrei fengið að fara á ströndina.
þriðjudagur, júlí 31, 2007
Bjarki Örn Arason varð 5 ára á dögunum. Meðal þess sem hann fékk í afmælisgjöf var golfsett. Pabbi hans fer gjarna og spilar golf og nú er Brynjar stóribróðir farinn að fara með á völlinn. Að sjálfsögðu verður Bjarki að vera með og ef að líkum lætur verður hann ekki lengi að ná réttu sveiflunni, allavega er hver einasti vöðvi í hans litla kroppi í super þjálfun! Til að verða viðræðuhæf þegar sonarsynir mínir fra að segja hetjusögur af golfvellinum ákvað ég að ég yrði að kynna mér þetta spil sem hingað til hefur ekki verið ofarlega á lista mínum yfir skemmtiefni.
Svo að ég pantaði mér tíma hjá golfkennara á Half Moon golfvellinum og mætti þar galvösk snemma í morgun.
Og ég verð að segja að ég varð hissa á ýmsu. Fyrir það fyrsta var þetta alls ekki leiðinlegt. (Hafði aldrei skilið hvað fólk sá við þetta!) Í öðru lagi þá var þetta heilmikið puð. (Og ég sem hélt að þetta væri svona einskonar "gerviþjálfun"!) Í þriðja lagi þá er þetta flóknara en ég átti von á. (Þetta lítur út fyrir að vera svo einfalt og auðvelt - bara að lemja kúluna út í loftið og rölta svo á eftir henni)
Kennarinn minn hann mister Baron sýndi mér mikla þolinmæði og endurtók í sífellu sömu hlutina; rétta gripið, réttu sveifluna, réttu fótsporin, réttu hnéstellinguna, rétta augnamiðið, réttu handarstellinguna. Eftir klukkutíma var ég að niðurlotum komin, svitinn lak niður í augu og sem betur fer sá ég ekki hvað ég var rauð í andlitinu fyrr en ég kom heim! Mr. Baron blés náttúrulega ekki úr nös frekar en "alvöru" golfspilarnir sem voru að æfa sveiflur þarna við hliðina á mér.
Ég ætlaði nú að setja inn mynd af baróninum en það gengur bara ekki að setja inn myndir á bloggið þessa kviðuna. Fer ekki lítið í taugarnar á mér!!
En baróninn var voða "pedagógískur" og hrósaði mér í hástert þá sjaldan sem ég gerði eitthvað rétt! En ég verð að segja að þetta vakti forvitni mína og ég ætla að fara og hitta baróninn aftur á fimmtudaginn og vita hvort ég hitti kúluna!
Svo að ég pantaði mér tíma hjá golfkennara á Half Moon golfvellinum og mætti þar galvösk snemma í morgun.
Og ég verð að segja að ég varð hissa á ýmsu. Fyrir það fyrsta var þetta alls ekki leiðinlegt. (Hafði aldrei skilið hvað fólk sá við þetta!) Í öðru lagi þá var þetta heilmikið puð. (Og ég sem hélt að þetta væri svona einskonar "gerviþjálfun"!) Í þriðja lagi þá er þetta flóknara en ég átti von á. (Þetta lítur út fyrir að vera svo einfalt og auðvelt - bara að lemja kúluna út í loftið og rölta svo á eftir henni)
Kennarinn minn hann mister Baron sýndi mér mikla þolinmæði og endurtók í sífellu sömu hlutina; rétta gripið, réttu sveifluna, réttu fótsporin, réttu hnéstellinguna, rétta augnamiðið, réttu handarstellinguna. Eftir klukkutíma var ég að niðurlotum komin, svitinn lak niður í augu og sem betur fer sá ég ekki hvað ég var rauð í andlitinu fyrr en ég kom heim! Mr. Baron blés náttúrulega ekki úr nös frekar en "alvöru" golfspilarnir sem voru að æfa sveiflur þarna við hliðina á mér.
Ég ætlaði nú að setja inn mynd af baróninum en það gengur bara ekki að setja inn myndir á bloggið þessa kviðuna. Fer ekki lítið í taugarnar á mér!!
En baróninn var voða "pedagógískur" og hrósaði mér í hástert þá sjaldan sem ég gerði eitthvað rétt! En ég verð að segja að þetta vakti forvitni mína og ég ætla að fara og hitta baróninn aftur á fimmtudaginn og vita hvort ég hitti kúluna!
